Verhalen

Zo luidde de hulpvraag van Irene. Ze woont in Amsterdam, haar ouders in Lelystad. Haar vader heeft Alzheimer en de ondersteuning vraagt best wat van haar moeder, haar broer en haarzelf. Dus ging ze op zoek naar een vrijwilliger. 

Gemakkelijk en snel
Irene: “Eigenlijk kwam dat idee bij me op toen ik zag dat mijn moeder steeds vaker haar sportuurtje op dinsdagmiddag moest overslaan. Rond hetzelfde moment keert mijn vader terug van de dagbesteding. Ze had samen met de casemanager al naar alternatieven gekeken, maar dat bleek toch erg lastig. De hulpvraag op wehelpen.nl was snel geplaatst en Lucie (links op de foto) reageerde een paar dagen later al. Zo fijn!” 

Landelijke dekking 
“Ik doe zelf vrijwilligerswerk in Amsterdam” vervolgt ze. “Het mooie van wehelpen.nl is dat ik vanuit Amsterdam hulp kon zoeken in Lelystad. Door via de website contact te leggen, leer je elkaar al een beetje kennen en voelt het vertrouwd als je elkaar daadwerkelijk ontmoet. We hebben een aantal keer heen en weer gemaild en daarna heeft ze kennis gemaakt met mijn moeder. Het klikte gelijk.” 

Zelf initiatief nemen
Irene: “Heerlijk om mijn moeder blij te zien. Ze is van een andere generatie; moest even wennen aan de mogelijkheid om zelf initiatief te nemen en niet af te wachten. Ik vind de mogelijkheden die de website biedt erg prettig. Je kunt concreet aangeven wat je nodig hebt en de ander weet dus ook precies wat er wordt gevraagd. Lucie is nu een aantal weken geweest en ook mijn vader kan het goed met haar vinden.”

Gewoon doen
Ze sluit af: “Mijn tip voor de lezer is dan ook ‘Schroom niet! Er kan veel meer dan je hoort en denkt. En je ziet aan mij hoe succesvol het kan zijn. Iemand die graag iets voor een ander wil doen, weet niet altijd wie een vraag heeft. Wehelpen.nl biedt de mogelijkheid om elkaar te vinden.” 

"Ik ben Joyce, 24 jaar en ik woon in Groningen. Mijn geboortestad is Deventer, hier heb ik tot mijn 18e gewoond. Sinds maart 2016 heb ik een lieve hamster, genaamd Macho." Zo omschrijft Joyce zichzelf. Ze heeft een  lifestyle blog over leven met Lupus, geluk zoeken en creativiteit: Enjoycelife. En ze zocht een creatief maatje via wehelpen.nl. Dat is gelukt! 

Joyce: "Ik vond het echt doodeng! Nieuwe mensen ontmoeten blijft toch een dingetje. Natuurlijk had ik dit bij de revalidatie wel een beetje kunnen 'oefenen', maar toch... Die dagen zat ik ook niet heel goed in mijn vel, waardoor er toch wat paniek ontstond. Gelukkig was het erg gezellig en hebben we over heel veel dingen gekletst. Dat is altijd wat aftasten, want waar heb je het wel of niet over, maar ik denk dat we daar best goed in geslaagd zijn."

Lees haar prachtige verhaal op http://enjoycelife.nl/iemand-ontmoeten-wehelpen-ervaring/`. 

Hoe groot is de kans, dat je via een site als WeHelpen ‘een oude bekende’ treft?  Judith heeft zelf aan één vraag genoeg om haar verhaal te vertellen. “Ik ben opgegroeid in een buurt, waar iedereen elkaar hielp. Mijn ouders waren zeer sociaal en hebben me dat meegegeven. Het is dus niet zo vreemd, dat ik zelf ook graag iets voor een ander doe.” Ze kijkt even voor zich uit en vervolgt dan: “Een fijne vriend, Jules Peters, attendeerde mij op WeHelpen. Hij vond het zeer goed bij mij passen. En hij wist, dat ik wat meer tijd om handen zou krijgen.”   

“Ik heb een account aangemaakt op de site van WeHelpen, waarin ik o.a. mijn hulp aanbied voor vervoer”, zegt Judith. “Bij het zien van weinig profielfoto’s heb ik onze twee honden als profielfoto ingesteld. Al snel, bijna direct, kreeg ik een hulpvraag van Nicole. Ook zij had een profielfoto van hun honden. Een foto kan dus zeker goed van pas komen bij je profiel. Op Facebook las ik, dat we allebei het Hondenlosloopgebied St. Pieter kennen. Grote kans dus, dat we elkaar wel eens hadden gezien. Omdat hun hulpvraag op korte termijn zou zijn, hebben we snel kennis gemaakt. Kijken of er echt een match was. Ze wonen niet ver bij mij vandaan en zodra Nicole de deur opende, herkenden we elkaar. Ik ben haar inderdaad tijdens het uitlaten van de honden wel eens tegengekomen. Leuk!”  

“Nicole zorgt voor haar man, Eugène, en beiden hebben een rolstoel nodig”, vertelt ze. “Ze zochten een chauffeur om hen in hun eigen rolstoelbus van en naar het ziekenhuis te rijden. Dus nu begeleid ik hen. Ik heb zelfs mijn eigen agenda bij de hand voor eventuele vervolgafspraken. Tussendoor is er ook contact, mocht het nodig zijn. ‘Kleine moeite, groot plezier’, denk ik dan.”  

Op de vraag of ze zelf wel eens via www.wehelpen.nl om hulp heeft gevraagd, schudt ze haar hoofd. “Gelukkig is daar geen reden voor. Ik zie wel, dat het een ideale plek is om hulp te vinden en aan te reiken, vooral in deze tijd waar buren elkaar soms amper kennen. Als ik aan bekenden vertel dat ik dit doe, zijn ze niet verbaasd. Ze kennen me niet anders. En ik merk dat ze aan het denken worden gezet. Misschien kan ik hen zo stimuleren zich ook aan te sluiten bij WeHelpen. Want het is gewoon enorm fijn iets te kunnen betekenen voor een ander!” 

Neem meneer Jansen en zijn hond Bowie. Genoemd naar de bekende artiest, want ook zijn hond heeft twee verschillend gekleurde ogen. Grappig. Meneer Jansen is al wat ouder, zijn kinderen wonen niet in de buurt. Hij redt zich eigenlijk prima sinds het overlijden van zijn vrouw. Totdat hij net iets te ver reikte op dat keukentrapje. Gelukkig had hij zijn mobiele telefoon op zak.

Eenmaal weer thuis met zijn gebroken been in het gips, belt hij met de zorgverzekeraar: ‘Wie kan de komende zes weken Bowie uitlaten?’ Hij kent wel een paar mensen in de buurt, maar de komende periode zit hij aan huis gekluisterd. Dat vraagt nogal wat van zijn kennissen. De dame aan de telefoon toont alle begrip. Maar maakt gelijk duidelijk dat dit niet door de verzekeraar wordt geregeld. Ze verwijst hem door naar de lokale welzijnsinstelling.

Die meneer weet gelukkig wel raad. Hij plaatst een oproep voor meneer Jansen op wehelpen.nl. Een website waar je bij jou in de omgeving kunt aangeven waar je hulp bij nodig hebt. Buurtgenoten die best een keer iemand willen helpen met iets dat ze leuk vinden om te doen, kunnen zo in actie komen.  

En het werkt. Binnen twee dagen zijn er maar liefst 12 reacties. Ze hebben hun eigen, drukke leven. Ze kunnen niet elke dag. Maar samen lukt het zeker. Via het hulpnetwerk dat ze op de website hebben aangemaakt, houden ze contact met elkaar. Als iemand onverhoopt niet kan, springt een ander makkelijk bij.

En daar blijft het niet bij. Van het een, komt ’t ander: waar je voor vijf kookt, is een zesde portie geen enkele moeite. En als je toch boodschappen gaat doen, zijn wat extra artikelen zo meegenomen. Door hun gezamenlijke zorg rondom meneer Jansen, leren ze elkaar ook wat beter kennen. En wordt zelfs de kinderopvang onderling geregeld. En dat allemaal omdat meneer Jansen net iets te ver reikte op dat keukentrapje.

Naam is gefingeerd in verband met de privacy van ‘meneer Jansen’.

Anneke is apothekersassistente, heeft een leuk leven en veel aanspraak. Dan ontmoet ze een leuke man uit Groningen. Ze worden verliefd. Ze zijn zo dol op elkaar, dat ze besluit haar baan op te zeggen en naar Groningen te verhuizen. In haar nieuwe woonomgeving wil ze ook iets voor anderen betekenen. Maar ze weet niet precies wat. Via Google komt ze op de website wehelpen.nl. Ze wordt enthousiast van de mooie vragen. Vooral die van Sylvia, die gezelschap voor haar moeder zoekt. En dus reageert ze.

Iets voor een ander betekenen

Ze spreken af en er is gelijk een klik. Allebei hebben ze inmiddels het nodige meegemaakt. De moeder van Sylvia kampt met ernstige gezondheidsklachten en is daardoor psychisch wat in de war geraakt. Ze wil eigenlijk alleen door haar enige dochter worden geholpen met dagelijkse zorg. Anneke heeft ook de nodige ervaring met psychische aandachtspunten binnen het gezin. Maar beiden vinden ze het prettig om ook voor andere mensen iets te kunnen betekenen. En dus maken ze een afspraak.

Gewoon een optimist

Anneke en Sylvia’s moeder kunnen het prima vinden en spreken regelmatig af. Een wandeling naar het winkelcentrum of zomaar een kopje koffie. Ze grinnikt en knipoogt. ‘Ik zeg altijd tegen haar: “mijn dag is écht goed als ik jou heb zien lachen.” Maar ik ben super blij als zich een goed gesprek ontwikkeld en er dingen naar boven komen drijven die al jaren weggestopt zijn. Ik zie het als een voorrecht dat ik een stukje op mag lopen met mensen tijdens een moeilijke periode in een kwetsbaar mensenleven.

Sommige mensen hebben zoveel afstand en weerstand opgebouwd dat het onmogelijk lijkt om door die vestingmuur heen te breken. Als ik dan merk dat die muur gaat scheuren en soms zelfs afbrokkelen … Dat er zoveel vertrouwen is dat mensen me vertellen waar de werkelijke pijn zit. Dan ben ik dankbaar. Op zo'n moment voel ik waarom ik dit "werk" zo mooi vind. Sylvia noemt me een engel, maar ik ben gewoon een optimist en denk en hoop altijd dat er iets te bereiken valt.’

De zonzijde zien

Anneke: ‘Ik heb het nodige meegemaakt en heb altijd geprobeerd om positief te blijven. Dat wil ik andere mensen meegeven.’ Waarna ze met een warme handdruk afscheid neemt en zich bij de deur zich nog even omdraait: ‘Het voelt geweldig om te proberen wat zonlicht te planten in harten van mensen die alleen nog maar grijs kunnen zien. WeHelpen is een geweldige site, ieder vindt er iets wat hij/zij kan op ieders terrein. Ik heb iemand leren breien en doe iedere week vanuit Humanitas iets leuks samen met een mevrouw met verstandelijke beperking. Ook haal ik boodschappen voor een meneer van wie de buurvrouw is weggevallen en wiens huishoudelijke hulp het niet meer mag doen. Ik had nooit gedacht zoveel moois te ervaren met vrijwilligerswerk, ik zou nu nooit meer iets anders willen!’

WeHelpen is er voor iedereen die een ander wil helpen of geholpen wil worden. Met wehelpen.nl kun je aangeven dat je best een keer iemand een handje wilt helpen. Of aangeven waar je hulp bij kunt gebruiken. Zo leren ook Ed (67) en Ella (65) elkaar kennen.

Ed: “Ik heb jarenlang een huisartsenpraktijk aan de Abdijlaan in Rijnsburg gehad. Momenteel doe ik het iets rustiger aan en lees ik graag literatuur in mijn vrije tijd. Maar de hele dag ‘stil zitten’ is niets voor mij hoor. Ik tennis en golf graag, maar ik werk ook nog met veel plezier één dag in de week in de huisartsenpraktijk en draai soms ook nog wel een weekenddienst.” Ed bruist van energie en hij vindt het belangrijk om bezig te blijven en voor anderen klaar te staan. Op een dag leest hij in ‘De Rijnsburger’, de column van wethouder Gerard Mostert  over wehelpen.nl in Katwijk. Hij heeft als huisarts zelf ervaren dat je soms met een klein gebaar een ander enorm kan helpen. Hij besluit zich in te schrijven en een hulpaanbod uit te zetten.  

Ella: “En zo kwam ik in contact met Ed, valt Ella bij. Ik ben van oorsprong Pools. Mijn man Jaap van der Plas leerde ik kennen in 1993 en in 1998 ben ik verhuisd naar Nederland. Ik ben in Polen afgestudeerd als verpleegkundige en ik heb jarenlang gewerkt als verzorgende bij onder andere Vlietstede en Overduin. Helaas is mijn man ernstig ziek geworden en in 2014 overleden. Ik heb jarenlang als mantelzorger voor hem gezorgd en veel moeilijke momenten meegemaakt. Na zijn overlijden stond ik ineens overal alleen voor. Ook voor taken die mijn man vooral deed, zoals de administratie. Er hebben toen veel  lieve buurtbewoners voor mij klaar gestaan. Ik spreek geen vloeiend Nederlands en begrijp de Nederlandse gewoonten ook niet altijd. Ik zag deze vrijwilligers als mijn vrienden. Het contact stopte en ik dacht dat ik iets verkeerd had gedaan. Dat het aan mij lag. Ik begreep het verschil niet tussen vriendschap en vrijwilliger zijn. Ed legt nu veel aan mij uit. Dat vind ik heel fijn! Hij helpt mij ook enorm met mijn administratie.

Ed, hoe verloopt het contact met de mensen die je hebt kunnen helpen via de website?

Ed: “Het contact verloopt heel goed.  In het afgelopen jaar heb ik ongeveer vijf  mensen kunnen helpen met van alles. Vooral met de administratie. Ik ben helaas niet zo’n klusser. Maar soms is de hulpvraag zoiets simpels! Bijvoorbeeld iemand ergens een keer naar toe rijden. Dat is natuurlijk een kleine moeite. Soms wil je de ander graag helpen, maar lukt het simpelweg niet met een dag of tijdstip. Dat kan natuurlijk ook gebeuren.”

Raad je helpen op deze manier ook anderen aan?

Ed: “Ja, want je ontmoet anderen en krijgt  leuke contacten. Het voelt goed om anderen te helpen. Ik ben nu nog fit en kan voor anderen iets betekenen. Bovendien wil ik graag mijn tijd nuttig inzetten.  Ella help ik dan met de administratie, maar er is tegelijkertijd ook een leuk contact  tussen ons ontstaan.”

Ella: “Wij hebben inderdaad een klik. Er zijn veel raakvlakken. We komen allebei uit de zorgsector en kunnen goed praten over de goede en slechte momenten die we beide hebben ervaren in ons leven. We praten dus ook  samen over dit soort dingen. Dat is heel fijn om te kunnen delen met iemand.

Hoe gaat het precies in zijn werk?

Ed: “Het is eigenlijk heel eenvoudig. Je vult je contactgegevens en je hulpvraag of hulpaanbod in op www.wehelpen.nl. Vervolgens krijg je eerst een aantal reacties via -email. Daarna maak je een afspraak met elkaar voor een eerste kennismaking. Het is belangrijk tijdens zo’n eerste kennismaking dat je veel vragen aan elkaar stelt, zodat het helder wordt wat je van elkaar kunt verwachten.  Als er van beide kanten een klik is en de hulpvraag en hulpaanbod elkaar vinden, dan ga je samen aan de slag.”

Ella: “Ik heb er tot nu toe alleen maar goede ervaringen en leuke contacten aan over gehouden. Je  wordt echt geholpen!”